Göz önündə gətirirəm min bir bəlalara, övlad itkilərinə tuş gəlmiş Mirzə Cəlili, onun ölüm təhlükəsi ilə dəfələrlə üz-üzə gəlməyini, gah burda, gah digər yerlərdə yaşamaq məcburiyyətlərini, dərdli gecələrdə, heç kəslə danışa bilməyəndə içinin ağrısını tökdüyü kamançanı, o kamançanı ki, “Molla Nəsrəddin” bağlananda heç kəslə danışmaq istəməyib otağında ağlaya-ağlaya kamanı ilə həmdərd olmuşdu və bütün bu balalı ömür ərzində onun silahdaşına çevirmiş Həmidə xanımı. O qədər əlləş-vuruş, tale burulğanları yaşa, olanını millət yolunda ərit, axırda da qiymətin, özü də Əziz Şərifin verdiyi akademik dəyərin bu olsun. Ağılsız başlar sağlığında min bir böhtanla səni ləkələsinlər, ağıllı başlar, ziyalı qiyafəsindəkilər isə bu dünyadan köçəndən sonra. Bu idimi iki ömrün mükafatı? Həmidə xanım Əziz Şərifin o sətirlərini oxuyarkən keçirdiyi hisslər, o hissləri artıq bu dünyada olmayan Mirzə Cəlilin duyması mənim üçün ədəbiyyatımızın ən kədərli dəqiqələrindəndir...