Göy üzü ərşə qalxan əzablarla doludu – Salam Sarvandan şeirlər

Qırışların arasından
yavaş-yavaş axır qan,
mənsə əlimlə silirəm üz-gözümün tərini.
Nəsə yazıb o dərzi qız
iynəsiylə kürkümə:
oxuyuram sətir-sətir bu tikiş yerlərini.
Yavaş-yavaş axır qan,
get-gedə qızarır dan...
Adamlar göyə açıb boş ovcunu hələ də,
qopur yalvarış dolu dualar dillərindən.
Bir uşaqsa gül tutub
Tanrıya uzatdığı balaca əllərində.
Yavaş-yavaş çıxır can...
Və heç nəyi olmayan
bu yalqız oğlu yalqız
ayrılıq məqamında götürüb gedir ancaq
yarıyacan çəkdiyi siqarı külqabıdan.
Hə, bu da sonuncu an:
yarat məni, Yaradan.

Vaxt var idi, göz yaşı azadlıq simvoluydu:
vaxt var idi, yox idi qulun ağlamaq haqqı.
Nəysə... ruhu şad olsun aldığımız canların.
Heç çoxu içilmədi axıdılan qanların...
Ey bizim əsrimizin gözəllik salonları,
savaşda Janna Darkın saç düzümü necəydi?
Beyrəyin köynəyinin vardı yuyulmağ haqqı?
Döşünə döymədilər qürrələnən igidlər,
döydülər qaragözlü atlarının döşünə...
Sürtülməkdən zay oldu Pikassonun fırçası
Fəzlullah Nəiminin otuz iki dişinə.
Dünyanı anlamaqçün bax o topal Teymurun
axsaq ayaqlarıyla möhtəşəm yerişinə.
Və bu boyda can atma nəvazişə, tumara:
sığal haqqı boydadı bədənin şallağ haqqı.
Göy üzü ərşə qalxan əzablarla doludu.
Yer kəsilib atılmış əzalarla doludu:
Nil çayının sol qolu Babəkin sağ qoludu.
Tökür Kleopatra Ümid burnunun suyun
Lüdovikin üzülmüş Dardanel boğazına.
Bu dünyanın gərdişi pioner şeypuruyla
gör nə gözəl züy tutub Dədə Qorqud sazına.
Bəs oğlum Tural hanı... Qazılıq dağındadı,
gün gələr enər ordan Qazilik dağın tutar.
Savaşların mənası: bu qəsbkar vətənlər
öz oğlun basdırmağa özgə torpağın tutar.
Və tutar bulaq gözün tutulmuş torpağ haqqı.
O hansı ölüm idi – qapısı arxasında
bir kişini atının yəhərində gözlədən?
O hansı çılpaq idi – natəmiz əlləriylə
müqəddəs yerlərini ayıb sayıb gizlədən?
O təkgözlü əncirin necoldu yarpağ haqqı?!

Tıxacdır, aləm donub.
Yol qırağında qadın söykənib süpürgəyə,
ürəyində bağırır bahalı maşınlara:
hara gedirdiz belə?
nə oldu, nə dayandız?
Və Novruz süfrəsində
şax dayanıb yanır şam...
Nisyə aldığı qozu əsəbi əlləriylə
qırır uşaqlarına bir ata həmin axşam.
Sonra baxıb düşünür
qabarlı əllərinin içindəki xətlərə:
ovcundakı qırışlar qoz qabığından qalıb?

Uzağı üç-dörd aya söküləcək bu evlər
vidalaşmaq istəyir köhnə tanışlarıyla:
könlündən Leysan keçir
sonuncu kəz dammağa.
Zəlzələni istəyir
görüşüb-ayrılmağa.
boyası çat-çat olmuş qapı dodaqlarıyla
son dəfə cırıldaşmaq arzulayır Tufanla.
Amma hələ gələn yox –
gözləri yol arayır...
Oturub, həyətində təzəcə çiçəkləyən
ağaclarını sayır
plana düşən evlər.
2019