Şəhid qanı axmayan torpaqdan Vətən olmaz!Ölkənin, xalqın tarixini şəxsiyyətlər yaradır. Hər bir şəxs mərdliyin, cəsarətin zirvəsinə yüksəldikdə qəhrəmana çevrilir. İkinci Qarabağ Savaşı da Azərbaycan oğullarını bütün dünyada yenilməz qəhrəmana çevirdi.
Bu dəfə haqqında danışacağımız qəhrəman şəhid MAXE Rusif Asim oğlu Quliyevdir.
Vətən müharibəsində göstərdiyi qəhrəmanlığı ilə yaddaşlara həkk olunan cəsarətli döyüşçülərdən biri də Rusifdir.
Arayış: Rusif Asim oğlu Quliyev 1989-cu ilin sentyabrın 9-da Ağstafanın Yenigün kəndində anadan olub. 1996-2007-ci illərdə E.Mustafayev adına Yenigün kənd tam orta məktəbində təhsil alıb. Orta məktəbi bitirdikdən sonra Rusif Quliyev 2007–2009-cu illərdə Azərbaycan Silahlı Qüvvələri sıralarında müddətli həqiqi hərbi xidmətdə olub. Bir neçə il aradan sonra 2012-ci ildə yenidən hərbiyə qayıdıb. Rusif Quliyev 8 illik hərbi xidməti dövründə “Azərbaycan Ordusunun 100 illiyi (1918-2018)” yubiley medalı ilə təltif edilib.
O, 2020-ci il sentyabrın 27-dən torpaqlarımızın azad edilməsi uğrunda başlanan Vətən müharibəsində son damla qanına qədər döyüşüb.
Rusif Quliyev Vətən müharibəsində Murovdağ və Şuşanın azad olunması uğrunda gedən döyüşlərdə iştirak edib.
Cenub.az xəbər verir ki, şəhidin bacısı Rəsmiyyə Quliyeva modern.az-a Rusif haqqında daha ətraflı danışıb.
“Rusif şəhid olmaq üçün doğulmuşdu…”
– Ailədə üç övladıq: iki qardaş, bir bacı. Rusif ən balacamız idi. Rusiflə böyük qardaşım arasında dağlar qədər fərq vardı.
Rusif çox ağır xasiyyətli insan olub. Tərbiyəli, böyük-kiçik yeri bilən, ailəcanlı biri idi. Bəlkə də hər kəs qardaşıdı deyə belə dediyimi düşünər. Amma elə deyil. Heç şəkil çəkdirməyi sevməzdi. Məktəb müəllimləri, sinif, döyüş yoldaşları, qonşular, qohumlar Rusifdən danışanda mən bir daha qardaşımla fəxr edirəm.
Hərbiyə olan sevgisi uşaqlıqdan vardı. “Mən hərbçi olacam, vətənimi qoruyacam. Yeri gəlsə, torpaq üğrunda şəhid olacam” deyirdi. O sanki şəhid olmaq üçün dünyaya gəlmişdi…
“Aysel “ana hissi”ni yaşamadan dünyadan köçdü…”
– Rusif 2018-ci ildə sevdiyi Aysel xanımla ailə həyatı qurdu. 2019-cu ildə də Təranə adlı qız övladı dünyaya gəldi. Qardaşımın yoldaşı Aysel xanımın ürək qüsuru var imiş. Bu barədə nə qızın ailəsinin, nə də bizim xəbərimiz olub. Avqust ayında övladının dünyaya gətirdikdən iki ay sonra Aysel ürək problemindən vəfat etdi.
Onların ikisi də haqq dünyasındadır. Mən Ayseldən ağız dolusu danışa bilərəm. Aysel çox sakit, mehriban, gülərüz xanım idi. Nə onun ailəsini, nə də özünü yaxından tanımışıq, Bakıda yaşayırdı. Rusif özü tanıyıb, sevmişdi. Allah ona da, qardaşıma da qəni-qəni rəhmət etsin.
Evimizdə balaca bir problem olduğu zaman Ayselə ayan olurdu və qardaşımın yuxusuna girirdi.
Aysel də gözü arxada getdi. Analıq duyğusu bilmədən, övladının iyini hiss etmədən, “ana” deməsini eşitmədən dünyadan köçdü…
“Rusif qızına həm də Aysel gözü ilə baxırdı…”
– Bildiyimiz kimi, hərbçilər bütün günü təlimlərdə olurlar. Amma Rusif gün ərzində bir dəqiqə də olsa, zəng edib ailəsi ilə maraqlanardı. Həyat yoldaşı rəhmətə getdikdən sonra övladına biz baxmışıq. Zəng edib qızının nə yediyini, vəziyyətinin necə olduğunu soruşardı. Rusifdən danışmaq çox çətindir…
Vətən müharibəsi başlamazdan 10 gün qabaq Rusif evə gəlib qalın paltarlarını, yığdı və təlimə getdiyini dedi. Biz öyrəşmişdik, onlar hərbçi olduğu üçün demək olar ki, hər zaman təlimlərdə olurdular.
Vətən müharibəsi başlayanda öncə Murovdağ istiqamətində döyüşdülər. Müharibə ərzində hər zaman əlaqə saxlayırdıq. Danışırdıq, hal-əhvalını tuturduq. Ailəmizlə, övladı ilə maraqlanırdı. Torpaqlarımız azad olunduqca şad xəbəri ilk o bizə verirdi.
Ən çox övladının üzərində əsirdi. Sanki onu Ayselin xatirəsi, Ayseldən qalan yadigar kimi əzizləyirdi.
Son telefon zəngi, son görüş…
– Müharibə ərzində iki dəfə evə gəlmişdi. Sonuncu dəfə şəhid olmazdan iki gün qabaq – noyabrın 2-də evə gəldi. Bir az öncə dediyim kimi, o, şəkil çəkdirməyi sevməzdi. Amma sonuncu gəlişində şəhid olacağını sanki hiss etmişdi. Qızını qucağına aldı, şəkillərini çəkməyimizi istədi. Biz də təəccübləndik ki, nə yaxşı Rusif şəkil çəkdirmək istəyir.
Onun evdə saxladığı əlavə telefonu da vardı, amma kodda idi. Sonuncu dəfə evə zəng edəndə telefonun kodunu mənə dedi. Düzünü desəm, çox pis oldum. Çünki onun kodu deməyindən şəhid olacağını hiss etmişdim…
Son dəfə sağollaşanda anamı, övladını o qədər çox öpüb, iyini içinə çəkirdi. Övladına sonuncu dəfə görürmüş kimi baxırdı. Üzündə məyusluq, kədər vardı.
Hər zaman “Şəhid olanlardan artıq deyiləm” deyirdi. Sonuncu görüşümüzdən sonra əlaqə saxlaya bilməmişdik. Artıq düşünürdük ki, o istədiyi “Şəhidlik zirvəsinə” ucalıb.
Rusif döyüş zamanı ayağından yaralanıbmış, yaralı olsa belə, yoldaşlarını döyüş meydanından çıxarırmış. Sonuncu yaralını çıxaran zaman gülləyə tuş gəlib. Sən demə, həmin yaralı əsgər də Rusiflə eyni adı daşıyırmış.
Noyabrın 5-i Şuşa döyüşlərində şəhid olduğu xəbərini aldıq.
Sağ olsunlar, döyüş yoldaşları bizi heç zaman tək qoymadılar. Rusifin yoxluğunu, dərdini bizimlə birgə çəkdilər.
Düzdür, şəhidlik ən ucaz zirvədir. Amma, qardaş yoxluğu çox ağırdır…
Qeyd edək ki, Rusif Quliyev cəbhədə göstərdiyi şücaətlərinə görə ölümündən sonra “Vətən uğrunda”, “Şuşanın azad olunmasına görə”, “Hərbi xidmətlərə görə” medalları ilə təltif olunub.
Şəhadətin mübarək, şəhidim.
Allah rəhmət etsin!
konkret.az