Salam olsun sənə ya Hüseyn! Ya Hüseyn, şəhadət verirəm ki, sən əcəlin gəlib çatana qədər namazı bərqərar etdin, zəkat verdin. Xalqı yaxşılıqlara dəvət edib, pisliklərdən çəkindirdin. Allaha və Onun rəsuluna itaət etdin. Allah lənət etsin səni qətlə yetirənlərə! Allah lənət etsin sənə zülm edənlərə! Allah lənət etsin bu xəbəri eşidib razı olanlara! Ya Hüseyn, izn ver sənin ayına qonaq olaq. Ya Hüseyn, izn ver sənin dərdinə şərik olaq.
Atam-anamla sənə fəda olum, ey Əba Əbdillah! Həqiqətən, sənin müsibətin bizə və bütün yer-göy əhlinə həddindən çox böyükdür. İmam Hüseynin (ə) müsibəti hamıya bəyandır.
Mən bugünkü söhbətimdə İmamın (ə) şəhadəti nə üçün seçdiyindən danışacağam. Axı o Peyğəmbər (s) balası idi. Allahdan nə istəsə idi o da olacaqdı. Lakin İmam (ə) İslamın yaşaması üçün şəhadətə “ləbbeyk” dedi. O, Kərbala məktəbində şəhadəti Allaha önəmli yol bildi.
Hicrətin 60-cı illərinə qayıdacam. Nə sünnülik hənəfi, şafii, maliki və hənbəliyə bölünmüş, nə də şiəlik keysaniyyə, zeydiyyə, ismayilliyə və isna-əşəriyyəliyə şöbələnmişdir. Əslində yalnız 2 firqədir – ya Həzrət Peyğəmbər (s) yolunun, davamçıları, ya da Əbu Süfyan nəsli kimi sonradan İslamı zahirdə qəbul etmişlərin nəsli.
Hicrətin 60-cı ilidir. Taha Hüseynin dediyi kimi, Müaviyə öz mənfur işi ilə İslamda yeni bir bidət yaratdı. Bu bidət hökmranlığın irsi olaraq oğlu yezidə ötürülməsi ilə bağlı idi. İslamda ilk dəfə bünövrəsi zor, təzyiq, qorxu və vəhşət olan bir hökumət bərqərar oldu. Rəcəb ayının ortalarında Müaviyə bü gün xarabalıqdan başqa bir şeyi qalmayan yaşıl sarayında dünya ilə vidalaşdı. Vəliəhdliyi atası lap son anlarda zorla ümmətə imzalatdıran oğlu Yezid, xəz əmmaməsini başına qoyub, atasınin qılıncını bağlayaraq rəsmi şəkildə taxta oturdu. Yezid Mədinənin hakimi Vəlid ibn Ütbəyə aşağıdakı məzmunda bir məktub yazdı.
“Mədinə əhalisindən beyat al və sonra Hüseyn ibni Əli, Abdullah ibn Ömər, Əbdürrəhman ibn Əbubəkr və Abdulla ibn Zübeyrədən beyət istə. Beyət etməsələr məcburi şəkildə al. Onlardan hansı biri beyət etməzsə, boynunu vurub mənə göndər”.
“Əyamıl-şiə” kitabının müəllifi Həzrət Hüseynin (ə) Məkkədən İraqa tərəf yola düşməsinin fəlsəfəsi barədə yazır: ““Hüseyni beyət etməyənədək buraxma və əgər beyət etməzsə, öldür” məktubu göstərir ki, Dəməşqin hakimi ondan əl çəkməyəcəkdi. İstər Məkkədə qalsın, istərsə də Mədinədə - onu öldürəcəkdi”. İmam (ə) Məkkədə qalmağından çəkinirdi, çünki, onu Allahın müqəddəs evində öldürsə idilər, bu evə hörmət zay olacaqdır. Əgər İmam Hüseyn (ə) Məkkədə qalsaydı, onu ya şəhərin hakimi oldürəcəkdi, ya da zindana salacaqdı. Bu isə heç bir hərəkata səbəb olmayacaqdı. Hədis və rəvayətlərdən başqa, Kufə xilafətin acı təcrübələrini nəzərə almaqla məlum oldu ki, sonda seçilən yol şəhadətdir. Bəs nə üçün İmam (ə) bu yolu seçdi? Bu “nə üçün”ün fəlsəfəsini bilməkdən ötrü öncə o günkü Kufənin simasına bir nəzər salmalıyıq.
Bu şəhəri Səd ibn Vəqqas 17-ci hicri ilində ordudakıları yerləşdirmək üçun tikdirdi. Çox keçmədi ki, Peyğəmbər (s) səhabələrindən bir qrupu, habelə digər adamlar bu şəhərə üz tutdular. İslamın fəthindən qabaq müxtəlif din və fəlsəfələrə malik olan bu adamların Kufədə məskunlaşması ilə cürbəcür mübahisələr üçün meydan açıldı.
Şam əhalisi nə qədər öz hakimlərinin itaətində yekdildisə, İraq əhalisi o qədər işləri pozmaqda, hökümət işlərinə yersiz müdaxilə etməkdə, ani qərar qəbul etməkdə və ondan dönməkdə möhkəm idilər. Doktor Şəhidi öz ümumi təhlilində bu nəticəyə gəlir ki, iraqlı və şamlılar arasında olan düşmənçilik alovu daha da qızışdıqca, Kufə qiyama hazırlaşmağa başladı və deyildiyi kimi, İmam Hüseynə (ə) məktub yazdılar. Ancaq İmamı (ə) İraqa kömək etmək məqsədilə çağıranların əksəriyyətinin din dərdi yox idi. Bu dəvətlərin başında din adı altında siyasi məqsədlər gizlənmişdi.
Bu medalın bir üzü idi. Digər üzv isə Zəhra (s) balasıdı. Şübhəsiz ki, Aşura qiyamı barədə düşünən hər bir kəs öz təhlilində, “Hüseyn (ə) hakimiyyət üçün İraqa gəldi, lakin təəsüf ki, məğlub oldu” nəticəsinə gəlsə, qayıdıb tarixi bir daha mütaliə etməlidir. Axı Həzrətin (ə) zülmkar hökümət əleyhinə qiyamı nə vaxtdan hakimiyyəti ələ almaq kimi dəyərləndirilməlidir?!
Həzrətin (ə) Məkkədən İraqa getmək qərarına gələrkən, bəyan etdiyi sözləri dinləyək ki, qiyamın məqsədinin nə olduğunu daha da yaxşı anlayaq.
“Ölüm hər bir Adəm övladı üçün məcburidir və bu, cavan gəlinin sinəsindəki boyunbağı tək gözəl bir xəttdir. Mən öz balalarımın Yəqubun, Yusifin gözləməsi kimi hərəkətlərinə valehəm”. Hər kəs qanını bizim yolumuzda tökməyə hazırdır və özünü Allahla görüşə hazırlamışdırsa, mənimlə köç etsin. Mən bu səhər yola düşəcəyəm, inşəallah”.
Bir sözlə o, şəhadət yolunu bilərəkdən seçdi. Çünki, bilirdi ki, Yezidə beyət etməkdən nə qədər imtina etsə, yezid höküməti öz qəsblərinə qanuni don geyindirə biməyəcək və İslamı aradan aparmayacaqdır.
Şəhadət Həzrətə (ə) Kərbala məktəbinin banisi olmağı nəsib etdi. Şəhadət Hüseynin ümmətinə şücaətli, qeyrətli, dönməz olmağı öyrətdi.
“Hər gün Aşuradır, hər yer Kərbəla”. Dillərimizdə əzbər olmağı öyrətdi şəhadət bizlərə.
Yeganə Zeynalova, “Dəyərlər”