Yazıçı heç bir rəsmi əsatirə uymadan hadisələri olduğu kimi təsvir edir, düşünə bilən oxucu isə bu cəmiyyətin düşdüyü ağır və alçaldıcı vəziyyətin məhz bu məxluqatın yaşayış tərzinin, törətdikləri hərəkətlərin məntiqi aqibəti kimi başlarına gəldiyini dərk edir. Tariximizdə “Birinci Qarabağ müharibəsi” adlandırılmış biabırçı başıpozuqluğun və dərəbəyliyin nəticəsi olan köçkünlüyün (“Hərbi-siyasi məsələ” hekayəsi), bir kənd əhlinin olmazın zülm, yalan və qorxaqlığının qaçılmaz cəzası kimi düşmən hücumunun başlanması (“İşğaldan bir gün əvvəl” hekayəsi), kənd icmasının məzlum “kiçik insana” zalım, insanpərvərlikdən uzaq münasibəti (“Arıların səssizliyi” hekayəsi), amneziyaya uğramış zəngilanlı Köçəri dayının yazıq və məzmunsuz mövcudluq hekayəti və hətta belə məxluqa şəfqətli münasibətin mümkünlüyü (“Yaddaş” hekayəsi), insanlar arasında hökm sürən zorakı münasibətlərin qurbanı olmuş kimsəsiz qadına zalım cəmiyyətin münasibəti (“Məsmə üçün dua” hekayəsi)… Daha səciyyəvi olan belə hekayələrin adlarını sadalamaq istəmirəm, zira müxtəlif talelər və qəhrəmanlar bu acı köçkünlüyün doğurduğu zillətin içində birləşiblər. Bu, çox ağır şahid ifadələridir.